Ik wil wel maar ik durf niet…
Ik wil wel maar weet niet hoe…
Met deze 2 regels begon 5 jaar geleden de mail van één van mijn eerste klanten. Ze had zich na lang aarzelen ingeschreven voor een actie waarmee ze gratis 3 uur werkzaamheden van een Virtueel Assistent had gewonnen. Aarzelend, omdat het aannemen van een VA toen nog niet erg bekend was en zoals het gezegde luidt: ‘Onbekend, maakt onbemind!’
“Ik heb me opgegeven uit een soort impuls. Maar ik heb geen idee hoe ik jouw ondersteuning praktisch vorm kan geven.”
En dat begreep ik helemaal. Want je gaat met min of meer een onbekende, waar je niet ‘live’ een sollicitatie gesprek mee hebt gevoerd, een samenwerking aan. Je deelt veelal vertrouwelijke informatie met iemand die niet binnen de vier muren van jouw bedrijf komt te zitten. En waar je dus gevoelsmatig geen zicht, maar ook geen grip op denkt te hebben.
Ze had het op het moment van ons eerste contact druk…erg druk. Maar behalve de drukke dagelijkse gang van zaken, broeiden er in haar hoofd ook enorm mooie vooruitziende plannen. Maar daar had ze helemaal geen tijd voor. Ze was altijd alleen maar bezig met alle ballen die een onderneming rijk is, in de lucht te houden. Druk bezig met “gedoe”, zoals ze het zelf noemde. En dat “gedoe” wilde ze niet meer!
Dus ging ze de uitdaging aan en nam ik wat “gedoe” van haar over. Nog geen week later liet ze mij weten dat ze weer blogs schreef en daadwerkelijk bezig was met het vormgeven van haar plannen. Alles wat zo ver in de toekomst leek te liggen, lag opeens binnen handbereik en begon te leven! In haar hoofd was ruimte gekomen voor ontwikkelingen en misschien nog wel belangrijker: plannen maken voor de uitvoering daarvan.
“Ik kijk uit naar onze belafspraak.”
Hiermee eindigde ze toentertijd haar mail. Sindsdien zijn de belafspraken, zoommeetings geworden en werken we nog steeds samen!
